جای خالی مادر بزرگ..

 

  چند روز پیش رفته بودم قبرستون1*  بعدش هم بعد از سالها رفتم خونه مادربزرگم2*.

---

*1

 نمیدونم چرا...قبرستون همیشه یه طعم خاصی داره که همیشه و همه جا هم طعمش همونه.هچ وقت عوض نمیشه! لا اقل برا من.        سکوتش...که هیچ صدایی نمیتونه بشکندش....گرمای سردش...سرمای گزندش...آرامشش.

  سنگ قبرا مث جلدای دفترن!...که هر کی اسمشو روش نوشته و....

...دفتر هر کی بدون اینکه وا بشه و خونده بشه پرت شده یه گوشه.

 از چی قبرستون بعضی ها عبرت میگیرن؟        من که جز پوچی هیچ حس دیگه ای بهم دست نمیده!

---

*2

بعد از چندین سال دوباره داشتم میرفتم خونه مادربزرگم.خونه ای که کلی ازش خاطره دارم...تا 4 سالگی همیشه از صبح خروس خون تا ظهر زشت آفتابی که خواهرم از مدرسه میومد دنبالم اونجا بودم....خونه ای که تابستونا همه فامیل دور هم جمع میشدیم و تو حیاطش دور هم میخوردیم و ومی گفتیم و میخندیدیم و بعدشم همه نوه ها میرفتیم تو کوچه بالا بلندو و تر و خشک و هفت سنگ و ...بازی میکردیم.

در و دیوارش هنوز همه اون خنده ها و حرفها و محبتا تو گوششه و حالا زیر بار اینهمه سکوت ترک برداشته!

 تا پامو از پله بالا گذاشتم و رفتم تو دلم برا اونی که این خونه به خاطر اون هنوز اینقد تکونم میده خیلی تنگ شد...هنوز بوی صندوقچه آهنی و رخت خوابای نرمشو که تو نمد میپیچیدشون و بوی مهربونی هاش می یومد. وقتی داشتم از دالون خونش که هنوز همون گلیم رنگ رنگ توش بود رد میشدم دلم خواست دوباره برا یه لحظه طعم چایی های خوشمزه تو قوریش رو...طعم آجیل شیریناش رو....بوی نصفه سیگاری که گه گاه میکشید رو تجربه کنم.

 هنوز بعد این همه سال جای خالیش با اون قبای آبی رنگش و اون چین و چروکایی که لای هر کدومون هزارتا تجربه تلخ و شیرین پنهون بود...حس میشه.هنوز...