خود درگیریهای مزمن من

نمیدونم زود گذشته یا دیر

هنوز نمیخوام باور کم که دیگه نیستی.هنوز باورم نمیشه.از باور میگم و هنز حتی جسارت فکر کردن به نبودنت رو ندارم که بخوام باور کنم یا نه!

اصلا نمیتونم به یاد بیارم اون روزی رو که...و این کاش به دلیل فراموشکاریم بود که یادم نمی یومد تک تک اون لحظه هارو...تلخی فکرام و احساسم تو تک تک اتاقکای سیاه مغذم پیچیده...

کاش میشد سوراخ کنم جمجمه هم رو تا این بخارای تلخ خاطراتی که هیچ علاقه ای به موندنشون رو ندارم از سرم بیرون بره.

مغذم داره سوت میکشه از این بخارا و هیچ کاریش هم نمیشه کرد و عن قریبه که بترکه سرم و مغذم بپاشه به در و دیوار این دنیایی که هنز نشناختمش و تو هم بعد از اون همه سال نشناخته بودیش تا اون روز کذایی....

دلم برات تنگ شده.

برای مهری که به روحم پاشیدی و برای تنفری که.برای همه چیزت.

نمیخوام گریه کنم پس دیگه خدافظ.

                                                                                            89/1/28

---

فردا نوشت:برو بابا حال داری...اتفاقا...باور کردم مث مرد...اصلا هم تلخ نیست و حتی نبود...کی تو گوشت خونده این چرندیات رو...(۸۹/۲/۵)

پس فردا نوشت:به هر حال حال و هوای اون موقعم بود حالا اینکه یه هفته بعد حست عوض شده دلیل نمیشه که اون حسه بره زیر سوال که!(۸۹/۲/6)

پسون فردا نوشت:حالا چرا یه چیز به این الکی ای رو کش میدی؟؟؟؟(89/2/7)

همین حالا نوشت:خودت که داری بیشتر کش میدی...

بعدها نوشت:تو دیگه حرف نزن که...

.

.

.